SNAEHA SATHYAN

  My students would vouch for me if asked how much I love debates, the love I have for debates is inexpressible in words. I have always wanted to learn a lot, find new perspectives and dimensions to the beliefs I hold to upgrade my already existing ones while also getting to know the plights of others with how they have formed their ideas for life and why do they hold it so dear to them. The more I could relate it with the concepts that I learnt in the humanities gives me an affirmation on how a life is to be lived and the beliefs that are held unannounced by the world, I mean the norms on which we have to set our boundaries with other fellow beings by being compassionate with them and leading a harmonious life.  I have spent my Sundays watching Neeya Naana without fail, but I have abstained from watching certain episodes that was on Fashion as it was not of my interest. The episodes on social issues were my absolute favorite and it has always been an eye-opener for me, likewi...

Of all the skills that I would like to equip, this one tops the first because I believe that this is one which makes most of the potential people to step back a bit and feel overwhelmed before doing anything that they had always wanted to do.  The idea of writing on this did not occur to me even while reading the book, "The Courage to be Disliked" written by Fumitake Koga and Ichiro Kishimi but when I read more about "Digital Minimalism" and sat down leisurely and thought about what our parents had always told us when we complained them that we could not do certain things.  There comes a time in life where we start believing that our parents were right when they said that all of the 1008 problems we own are because of this cell phone.  Earlier when I was in my school, the days when I didn’t own a cell phone I used to dream of flipping one and talking to my brother to ask how he is doing while I watch my tuition teacher fiddling with it instead of teaching me Chemist...

It is very hard for me to admit but the truth is to be told - Years back when I was 18 or so I remember yelling at my sister in law that I am no longer a kid to be taught and monitored and I was on cloud nine for becoming an adult. Never did I know that I would regret what I said when I actually turn into an adult!  Allow me to explain why I am writing this when people actually never care and even if they do they cannot spare a few minutes reading this. So let me be honest in why I am doing this - One, it is for me - I get a chance to ponder and retrospect on how far I have come and search the meaning for all these years I have spent with different people in 25 years. It is not like I worry ageing but I am now alright with evolving and learning something out of it. Two - People who are really interested in reading blogs like this one can actually gain something out of it. Now, coming back to business! 1. NO LONGER BELIEVE THAT EACH THING HAPPENS ONLY AT A CERTAIN AGE: There are anc...

I am writing this in tanglish, a language that combines both Tamil and English for easy understanding. Udai le enna irukku? Oruthan nalla vella sattai karai veshti kettitu vandha avana paathu merandu, periya aalu, power eh kaila vachirukaaru nu solli kai koopi vanangi mariyadhai kuduppangha. Aana komanam kattitu vegatha veyil le alainju thirinju maadu meichu soru kudukkuravana kaal kadukka nikka vachu mariyadhai illama nadathittu irupaangha. Ithaan namma ooroda oru formula va irukku. Karai veshti kettunavan kitta ottikiradhuku yosikka maatanungha aana sondha veeta kooda adamaanam vachu vivasayam paathu oora saapda vaikkuravanuku oru support kooda panna maatanungha. Karai vetti kattunavan thanna ellarum periya aalu nu sollika ooraye kooptu anda ginda le keda virundhu kindi kuduppan, aana oru vivasayi evanum sothukku singi adikka koodadhu nu kaal vali, muthugu vali, veyil koluthudhu, mazhai peyala, varatchiya iruku nu ellam paakama aven aven velaya paathutu nimmadhiyana thookathoda irupa...

  Image taken from Google images ஏய் ஐலேசா, ஐலேசா,  ஏய் ஐலேசா, ஐலேசா, என்று கத்திக் கொண்டே முட்டைக்காரன் பழனி முச்சக்கர வண்டியைய் ஓட்டி சென்றான். அவன் போறப்போ அவன் படிச்ச பள்ளி சீருடை போட்டுட்டு போர சின்ன பசங்க டாட்டா காட்டி போனது அவனுக்குள்ள என்னமோ யோசிக்க வச்சிடுச்சு, ஆனாலும், அவன் ஒரு இடுக்கான வழில அவனோட மூச்ச புடிச்சுகிட்டு  வலைந்து  நெலிந்து ஒரு வழியா வந்துட்டான், அவன் நெத்தியில வழியூர வியர்வைய தொடைச்சிட்டு முன்னாடி நிக்குர ஆட்டோவ தள்ள உதவீட்டு, கீழ விழுந்த புத்தக மூட்டைகள் ல  ஏ த்தி விட்டுட்டு நகர ஆரம்ச்சான், எப்படியோ உஷ் தஸ் நு சொல்லீட்டே,  ஒரு பெரிய  மேட  கடந்தான்.. அப்பாடி  ஒரு வழியா நம்ம  முதலாலி வீட்ட நெருங்கிவிட்டோம் நு  பெருமூச்சு விட்டான் முட்டைக்காரன் பழனி, ஆனால் அவன் வந்த...

  ஒரு சிறந்த திரைப்படத்தில் நடிப்பவர்களை மட்டுமே நாம் கொண்டாடுகிறோம், அப்படிப்பட்ட ஒரு திரைப்படத்தை உருவாக்கக் காரணமான இயக்குநர்கள் மற்றும் பிற தொழில்நுட்பக் கலைஞர்களுக்கு இதுபோன்ற கவனம் செலுத்த மாட்டோம். சில வேலைகளை தலைசிறந்த படைப்பாக மாற்றுவதற்கு பொறுப்பான ஒவ்வொருவரின் ஒருங்கிணைந்த பங்களிப்பை நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.  அதுபோல, தான் இயக்கும் ஒவ்வொரு படத்திலும் என்னை பிரமிக்க வைக்கும் இயக்குனர் வெற்றிமாறன். என் வாழ்க்கையில் சந்திக்க வேண்டிய நபர்களின் பட்டியலில் இவர் ஒருவர்.  அவர் தனது தொடரை முடித்த விதம் எனக்குப் பிடித்திருந்தது, வெற்றியை ருசித்த எந்த ஒரு நபரும் கொண்டாடப்பட வேண்டிய இரு குறிப்பிட்ட குணத்தை கொண்டிருக்க வேண்டும் - அது பெருமை பேசாத குணம், மற்றொன்று யாரையாவது ஏதாவது செய்ய வற்புறுத்தாதது. எனது முழு நாளையும் அவருடைய எழுத்துக்களைப் படிப்பதற்காகச் செலவிட்டதில் மகிழ்ச்சி அடைகிறேன்.நான் இதை எழுதும்போது என் கண்கள் இப்போது வலிக்கிறது, ஆனாலும் அது மதிப்புக்குரியது. இவை அனைத்தும் மதிப்புக்குரியது என்று நான் கூறுவதற்குக் காரணம், அதிலிருந்து நான் கற்றுக்கொண்...